ارتباط با انسانها

+ آنها علاوه بر ارتباط دائم با پروردگار رابطه نزدیک و مستمرى با خلق خدا دارند، و به همین دلیل سومین ویژگى آنها را قرآن چنین بیان مى‏کند:” و از تمام مواهبى که به آنها روزى داده‏ایم انفاق مى‏کنند” (وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ)

+ قابل توجه اینکه قرآن نمى‏گوید: من اموالهم ینفقون (از اموالشان انفاق مى‏کنند) بلکه مى‏گوید” مِمَّا رَزَقْناهُمْ” (از آنچه به آنها روزى دادیم) و به این ترتیب مساله” انفاق” را آن چنان تعمیم مى‏دهد که تمام مواهب مادى و معنوى را در بر مى‏گیرد. بنا بر این مردم پرهیزگار آنها هستند که نه تنها از اموال خود، بلکه از علم و عقل و دانش و نیروهاى جسمانى و مقام و موقعیت اجتماعى خود، و خلاصه از تمام سرمایه‏هاى خویش به آنها که نیاز دارند مى‏بخشند، بى آنکه انتظار پاداشى داشته باشند.

+ انفاق یک قانون عمومى در جهان آفرینش و مخصوصا در سازمان بدن هر موجود زنده است، قلب انسان تنها براى خود کار نمى‏کند، بلکه از آنچه دارد به تمام سلولها انفاق مى‏کند، مغز و ریه و سایر دستگاههاى بدن انسان، همه از نتیجه کار خود دائما انفاق مى‏کنند، و اصولا زندگى دسته جمعى بدون انفاق مفهومى ندارد.

+ ارتباط با انسانها در حقیقت نتیجه ارتباط و پیوند با خدا است، انسانى که به خدا پیوسته و به حکم جمله” مما رزقناهم” همه روزیها و مواهب را از خدا مى‏داند، نه از ناحیه خودش، عطاى خداوند بزرگى مى‏داند که چند روزى این امانت را نزد او گذاشته، نه تنها از انفاق و بخشش در راه او ناراحت نمى‏شود، بلکه خوشحال است، چرا که مال خدا را به بندگان او داده، اما نتائج و برکات مادى و معنویش را براى خود خریده است، این طرز تفکر، روح انسان را از بخل و حسد پاک مى‏کند، و جهان” تنازع بقا” را به” دنیاى تعاون” تبدیل مى‏سازد دنیایى که هر کس در آن خود را مدیون مى‏داند که از مواهبى که دارد در اختیار همه نیازمندان بگذارد، همچون آفتاب نورافشانى کند بى آنکه انتظار پاداشى داشته باشد