انسان در پیشگاه خدا
آیات قبل حمد و ثناى پروردگار و اظهار ایمان به ذات پاک او و اعتراف به روز قیامت بود. اما از اینجا گویى “بنده” با این پایه محکم عقیدتى و معرفت و شناخت پروردگار، خود را در حضور او، و در برابر ذات پاکش مىبیند، او را مخاطب ساخته نخست از عبودیت خویش در برابر او، و سپس از امدادها و کمکهاى او سخن مىگوید.
به تعبیر دیگر: هنگامى که مفاهیم آیات گذشته در جان انسان جاى گیرد، و اعماق وجودش به نور اللَّه پرورش دهنده جهانیان روشن مىشود، و رحمت عام و خاص او و مالکیتش در روز جزا را درک مىکند، انسان به صورت یک فرد کامل از نظر عقیده در مىآید، این عقیده عمیق توحیدى نخستین ثمرهاش از یک سو بنده خالص خدا بودن، و از بندگى بتها و جباران و شهوات در آمدن، و ازسوى دیگر، دست استمداد به ذات پاک او دراز کردن است.
